CXXI.

Вже краще підлим буть, ніж підлим зваться,
Хоч ти не є ним, кинуть той докір,
Приємність, що від інших сподіваться,
У нас чуття, це бачить їхній зір.
Чому фальшиві, зводні інших очі,
Вітають так мою спортивну кров?
Чом слабості мої ті слабші зочать,
Щоб добре в мене скрить від зла покров?
Та ні, я є хто є, і їхній рівень
Моїх образ підходить тільки їм;
Я просто йду, а кожний з них покривлен,
Та їхній осуд не ділам моїм,

Хіба таке уже загальне зло,
Що люди злі й у злі їх ремесло.

* * *

'Tis better to be vile than vile esteem'd,
When not to be receives reproach of being;
And the just pleasure lost, which is so deem'd
Not by our feeling, but by others' seeing:
For why should others' false adulterate eyes
Give salutation to my sportive blood?
Or on my frailties why are frailer spies,
Which in their wills count bad what I think good?
No, I am that I am, and they that level
At my abuses reckon up their own:
I may be straight though they themselves be bevel;
By their rank thoughts my deeds must not be shown;
    Unless this general evil they maintain,
    All men are bad and in their badness reign.