XV.

Як думаю, що все те, що росте,
Затримує перфектність лиш на мить,
Що ця велика сцена — нуль, лиш те,
Що зір таємний вплив нам пояснить,
Й узнав, що ріст людей, як і рослин,
Під покривалом тих самих небес,
Хвальба юнацьких сил, та їх загин
В найвищім пункті, з пам’яті вже щез, —
То думка про оцей несталий стан
Показує, що юність цінна річ,
Як змінний Час веде все в Гниль, і там
Твій юний день замінить в чорну ніч.

В війні з Часом, що нищити гряде,
З любови знов розписую тебе.

* * *

When I consider everything that grows
Holds in perfection but a little moment,
That this huge stage presenteth nought but shows
Whereon the stars in secret influence comment;
When I perceive that men as plants increase,
Cheered and check'd e'en by the self-same sky,
Vaunt in their youthful sap, at height decrease,
And wear their brave state out of memory;
Then the conceit of this inconstant stay
Sets you most rich in youth before my sight,
Where wasteful Time debateth with Decay,
To change your day of youth to sullied night;
    And, all in war with Time for love of you,
    As he takes from you, I engraft you new.